Μύθος Νο 2: Για να είναι κάποιος ψυχοθεραπευτής πρέπει να είναι και ψυχολόγος ή και ψυχίατρος

Στην Ελλάδα αλλά και σε πολλές χώρες δεν υποχρεούται κάποιος να έχει πτυχίο ψυχολογίας ή να είναι ψυχίατρος ώστε να εκπαιδευτεί σε κάποιο είδος ψυχοθεραπείας. Το να δηλώνει κάποιος ψυχοθεραπευτής δεν σημαίνει αυτόματα ότι έχει τον τίτλο και κατέχει άδεια ασκήσεως επαγγέλατος ως ψυχολόγος. Η ολοκληρωμένη εκπαίδευση θα πρέπει να περιλαμβάνει και την ψυχολογία και την ψυχοθεραπεία ωστόσο μέχρι να υπάρξει αντίστοιχος νόμος οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας επιβάλλεται κατά την άποψή μου να είναι συνετοί και να μετεκπαιδεύονται και οι πελάτες αντίστοιχα να είναι προσεκτικοί και να επιλέγουν τους κατάλληλα εκπαιδευμένους ψυχολόγους-ψυχοθεραπεύτες.

Μύθος Νο 3: Στον ψυχολόγο πηγαίνουν οι τρελοί ή τέλος πάντων όσοι δεν πάνε και πολύ καλά.

Η ψυχοθεραπεία απευθύνεται σε όλους. Μπορεί να βοηθήσει τόσο εκείνουςπου θέλουν να διερευνήσουν διάφορα θέματα και προβληματισμούς της καθημερινότητας όσο και άτομα που αντιμετωπίζουν πιο σύνθετα προβλήματα. Δεν χρειάζεται λοιπόν κάποιος να αντιμετωπίζει πιο σοβαρές ψυχικές δυσκολίες ούτως ώστε να επισκεφθεί τον θεραπευτή του.

Mύθος Νο 4: Σιγά να μην πάω σε ψυχολόγο αφού μπορώ κάλλιστα να μιλήσω στουν φίλο μου ή στην οικογένεια μου.

Είναι αλήθεια ότι πολλοί από εσάς μπορεί να βρίσκεστε κοντά σε άτομα που έχουν την ικανότητα να σας ακούσουν, να σας συναισθανθούν ή/και να σας συμβουλέψουν, κάτι που ενώ μπορεί να είναι εξαιρετικά ωφέλιμο και όμορφο, δεν είναι το ίδιο με την ψυχοθεραπεία. Ο ψυχολόγος/θεραπευτής είναι εκπαιδευμένος και έμπειρος να ακούει προσεκτικά, να εβανθύνει σε αυτά που λέει ο πελάτης, να τον βοηθά να ξεμπλοκάρει έτσι ώστε η σκέψη του πελάτη και κατά συνέπεια η ανάλυσή του να να προχωρά κι ο πελάτης να ανακαλύπτει ουσιαστικά διεξόδους, λύσεις, να απαντά σε προσωπικά ερωτήματα και να αναπτύσσεται. Η διαδικασία αυτή δεν μπορεί να συγκριθεί με την φιλική ή την συγγενική σχέση καθότι ο θεραπευτής δεν εμπλέκεται με τον πελάτη συναισθηματικα ή κατά οποιοδήποτε τρόπο συνεπώς καταφέρνει να πετυχαίνει αντικειμενικότητα.

Μύθος Νο 5: Οι ψυχολόγοι δεν λένε μιλάνε ποτέ. Είναι ή ‘μουγγοί’ ή λένε ‘μμμμ…μμμ’.

Οι ψυχολόγοι έχουν την δυνατότητα να εκπαιδευτούν σε διάφορα μοντέλα ψυχοθεραπείας τα οποία εκπηγάζουν από διαφορετικές φιλοσοφικές, θεωρητικές προσεγγισεις. Η προσέγγιση ενημερώνει και το τι είδους θεραπευτική σχέση θα συνάψει ο κάθε θεραπευτής με τους πελάτες του. Εγώ σαν επαγγελματίας ψυχικής υγείας πιστεύω στην διάδραση, η οποία επιβάλλει την ενεργή ύπαρξη τουλάχιστον δύο ατόμων μέσα στην σχέση κάτι που απέχει πολύ από το μοντέλο του ‘μουγγού’ ψυχολόγου.

Μύθος Νο 6: Είναι δευτερεύουσα ανάγκη και είδος ‘πολυτελείας’ το να παω σε ψυχολόγο.

Ο καθένας ορίζει και ιεραρχεί μόνος τις ανάγκες του, ωστόσο με τον ίδιοτρόπο που φροντίζουμε οι περισσότεροι την σωματική μας υγεία έτσι θα ήταν καλό να νοιαζόμαστε και για την ψυχική μας υγεία. Πολλές ερευνές ωστόσο αναδεικνύουν άμεση σχέση των δύο, αποδεικνύοντας ότι ‘κακή ή χαμηλή ψυχολογία’ οδηγεί και σε χειρότερη σωματική υγεία και συχνότερη εκδήλωση ποικίλων ασθενειών.

Μύθος Νο 7: Οι ψυχολόγοι σε ‘ψυχολογούν’ που σημαίνει ότι ‘διαβάζουν’ το μυαλό σου, ξέρουν τι σκέφτεσαι.

Οχι, οι ψυχολόγοι δεν διαβάζουν το μυαλό τον ανθρώπων και δεν γνωρίζουν ανά πάσα στιγμή τι σκέφτεσαι και τι νιώθεις. Η δουλεία του θεραπευτή είναι να σε ακούσει, να είναι δίπλα σου, να παρατηρήσει τις αντιλήψεις σου, τα συναισθήματα και τις πράξεις σου έτσι ώστε να σε βοηθά να βρίσκεις πιο λειτουργικούς τρόπους διαχείρισης των δυσκολιών σου.

Μύθος Νο 8: Ο ψυχολόγος μου θα μου πει τι να κάνω.

Ο ψυχολόγος/ ψυχοθεραπευτής είναι εκπαιδευμένος να σε ακούει και να σε βοηθά να ανακαλύπτεις τις δικές σου απαντήσεις, να βρίσκες τα δικά σου πατήματα κάτι που μπορεί να ξεμπλοκάρει τη σκέψη σου. Με αυτόν τον τρόπο μπορούν σκεψεις, συναισθήματα και εμπειρίες να μπουν σε μία σειρά γεγονός που δύναται να σε οδηγήσει σε προσωπική ανάπτυξη, ψυχική ανάταση και εξέλιξη στα επίπεδα εκείνα που εσύ θέλεις να εξελιχθείς.

Μύθος Νο 9: Ναι ξέρω…ο ψυχολόγος θα κατηγορήσει την παιδική μου ηλικία κλπ κλπ.

Η δουλειά του θεραπευτή δεν είναι να αποδώσει ευθύνες και να κατηγορήσει κανέναν ή οποιαδήποτε κατάσταση της ζωής του πελάτη αλλά να τον βοηθήσει να κατανοήσει τις δυσκολίες του. Αυτή η διαδικασία μπορεί να αποκαλύψει ενδεχόμενες συνδέσεις με το παρελθόν του ατόμου κάτι που μπορείνα βοηθήσει τον πελάτη να ανακαλύψει τυχόν μη λειτουργικά μοτίβα του παρελθόντος ούτως ώστε να μπορέσει να τα αναδιαμορφώσει ή/και να τα αλλάξει.